Bangkok, May 19th, 2010
บรรทัดนี้ขอแสดงความเสียใจและไว้อาลัยกับ ผู้เสียชีวิต อันเนื่องมาจากเหตุการสลายการชุมนุมที่แยกราชประสงค์ประวัติศาสตร์ การเมืองเลือด 19 พฤษภาคม จะถูกบันทึกไว้ในลักษณะไหนก็ตาม
ผู้ สูญเสียจะถูกเรียกขานว่าผู้ก่อการร้ายหรือวีรบุรุษก็ตาม และนับตั้งแต่นี้ไปความแตกแยกในประเทศจะลุกลามเป็นสงครามกลางเมือง บ้านป่าเมืองเถื่อนหรือไม่ก็ตาม แต่ความเป็นชาติไทยและการดำรงอยู่ของเผ่าพันธุ์คนไทยจบสิ้นลงแล้ว
จาก ปากคำของเจ้าหน้าที่อาสาพยาบาล ร่วมด้วยช่วยกันโดยอ้างอิงจากการบอกเล่าเรื่องราววิปโยคของเจ้าหน้าที่ชื่อ เก่ง ผ่านหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจหน้า 8 ประจำวันศุกร์ที่ 21 พ.ค.2553 ขณะปฏิบัติหน้าที่อยู่บริเวณวัดปทุมวนาราม
"พวกผมคิดว่าเขตอภัยทาน คือพื้นที่ปลอดภัยมากที่สุด" "ความจริงแล้วเพื่อนผมน้องเล็กศพที่ 6 ไม่น่าจะเสียชีวิตถ้ามีคนมาช่วยได้ทัน ไม่มีเจ้าหน้าที่คนไหนกล้าเข้ามาช่วยเพราะขนาดพวกผมเห็นคนโดนยิง จะออกไปลากผู้บาดเจ็บเข้ามาในวัดก็ถูกกราดยิงลงมาหมด"
"ผู้บาดเจ็บ 6 รายในวัดทรมานมาก ลุงคนหนึ่งโดนยิงอกทะลุหลัง เป็นรูใหญ่มาก ต้องเอาไม้ช่วยกันดามหลังไม่ให้กระดูกขยับ เจ้าหน้าที่ไม่มีใครนำคนเจ็บไปส่งโรงพยาบาลได้ ช่วยกันทำทุกอย่างให้น้ำเกลือ ให้เลือด จาก 6 โมงเย็นจน 5 ทุ่มกว่ามีรถพยาบาลเข้ามา แต่ก็มีคนเจ็บโดนยิงที่สะโพกไม่ยอมออกไปเพราะกลัวทหารยิงมาก" "ผมไม่ได้ใส่ร้ายทหาร ผมว่าศพเยอะมากๆ ผมสงสัยทำไมทหารต้องเอาศพคนตายไป ผมเห็นกับตา เข้าไปโดนยิงแล้วทหารเอาเชือกผูกแล้วลากออกไป ทำไมรัฐบาลเป็นแบบนี้ ผม ชาวบ้านหลายคนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ในช่วงเช้าที่สลายการชุมนุมเฉพาะศพที่ลากขึ้นรถไปน่าจะ 4 ศพ วันที่ 10 เม.ย.ผมว่าหนักแล้วน่าจะยุติ วันที่ 19 พ.ค.หนักกว่าเยอะ"
"ผม คิดว่าป้ายตัวใหญ่เขตอภัยทานหน้าวัดจะปลอดภัยที่สุดแล้วแต่ไม่ใช่"
และ วันที่ 21 พ.ค.เข้าเคลียร์พื้นที่เซ็นทรัลเวิลด์บางส่วน พบศพอีก 9 ศพ ตามคำบอกเล่าของผู้อยู่ในเหตุการณ์ หลังแกนนำเสื้อแดงเข้ามอบตัวเกิดความชุลมุนวุ่นวาย มีคนเสื้อแดง จำนวนนับร้อย หนีเข้าไปหลบในตึกเซ็นทรัลเวิลด์ ต่อมามีเสียงปืน มีการจุดไฟ มีเสียงกรีดร้อง
ใครคือชายชุดดำที่เผาทั้งช่อง 3 เผาเซ็นทรัลเวิลด์ กราดยิงใส่ประชาชน
ทั้งๆที่รู้ว่าคนที่อยู่ใน เหตุการณ์ก็คือประชาชนเสื้อแดงที่มาร่วมชุมนุมมือเปล่าทั้งนั้นคงไม่ทำกัน เอง สลดกับมาตรฐานความเป็นมนุษย์ในสังคมไทย สลดกับท่าทีรัฐบาล สลดกับการวิตกกังวลต่อการสูญเสียวัตถุผลประโยชน์มากกว่าชีวิตเพื่อนมนุษย์
สลดต่อสันดานของนักการเมืองที่แอบอ้างชาวบ้านเป็นตัวประกันได้ทุก สถานการณ์ และสลดต่อการปล้นอำนาจในระบอบประชาธิปไตยครั้งแล้วครั้งเล่า
มาตรฐาน ของประเทศไทยอยู่ที่ปลายกระบอกปืนว่าจะชี้ไปทางไหน
