ลูกไก่

โดย อรุณรุ่ง สัตย์สวี

ลูกไก่ตัวนั้นหายไปตอน หัวค่ำ
ได้ยินแต่เสียงแว่วติดหู ว่าใช่...ไม่ใช่
ความมืด เว้นช่องโหว่ไว้เล็กน้อยให้ควานตาหา
ความเงียบถ่อมตัวอยู่ในดงไม้เล็กๆ กลางเมืองใหญ่
แต่นั่นมิเพียงพอต่อการค้นหาสิ่งมีชีวิตที่เล็กลงไปกว่า นั้น
ความเป็นความตายขนาบราตรีสีหม่นเทา

บ้านเมืองกำลัง ลุกเป็นไฟ
ทั้งในจอโทรทัศน์ วิทยุ หนังสือพิมพ์ ท้องถนน ชนบท ในเมือง และทุกหัวระแหง
ห้ำหั่นกันมิยอมอ่อนข้อ
เก่า ใหม่ วนเวียน การสาบสูญของความยุติธรรม กดขี่ซ่อนรูปลวงตา
ขึ้นล่องล้วน เลือดเนื้อประชาชนเม็ดเบี้ยเสือกไสกระเสือกกระสนบนกระดานชีวิต

ลูก ไก่ตัวนั้นยังมีลมหายใจอยู่หรือกลายเป็นเหยื่อของสัตว์หน้าขนเขี้ยวเล็บคม
เสียง แว่วยังแวะเวียนให้มีความหวัง
ยิ่งนิ่งฟังกลับเงียบหาย
ความมืดถมช่อง โหว่เสียสนิทในดิ่งลึกดึกดำ

ฉันคิด...และเดินจากมาบนความ เงียบงัน

“ ไม่ว่าหมา! หรือแมว! ล้วนเป็นศัตรูตัวฉกาจของลูกไก่ ”