เป็นครั้งแรกที่ผมไปเรือนจำพิเศษกรุงเทพในฐานะคนไป เยี่ยมผู้ต้องหา
ก่อนหน้านี้ผมเคยอยู่ข้างใน 11 วันในฐานะผู้ต้องหาคดีหมิ่นประมาทพลเอกสนธิ กับ พลเอกสพรั่ง ผมเรียกการเข้าไปในครั้งนั้นว่า "การทัศนศึกษา"
ผมได้ยินชื่อหมอเหวง ครั้งแรกสมัยที่ผมเข้าร่วมต่อสู้ในเหตุการณ์เดือน พค 35 เขาเป็นแกนนำบนเวทีที่ผมชื่นชม ก็พอ ๆ กับ พลตรีจำลอง ศรีเมือง คนนั้น
ผม มีโอกาสสนทนากับหมอเหวงครั้งแรกก็หลังเหตุการณ์รัฐประหาร 19 กย 49
ผม แนะนำตัวเองว่า ผมเป็นผลผลิตจากการต่อสู้ของคนรุ่นหมอเหวงในปี 35 ส่วนหมอเหวงเรียกผมว่า "เมล็ดพันธุ์สีแดง"
วันนี้ผมไป เยี่ยมหมอเหวงด้วยต้องการส่ง Message เดียว คือ ผมได้รับไม้การต่อสู้ในแนวทางสันติวิธีต่อให้แล้ว ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะถือไม้นี้ได้นานแค่ไหนก่อนจะโดดกระแทกจนไม้ตก
หมอฯ ยิ้มและพูดคุยกับผมผ่านช่องสนทนาที่ต้องตะโกนคุยกันว่า "หนูหริ่ง คุณทำหน้าที่ได้ยอดเยี่ยมมาก"
หมอฯ แกชอบพูดแบบนี้กับผมเสมอ และเกือบทุกครั้งที่แกเจอผม
ผมตอบหมอฯกลับไปว่า ผมถือไม้และได้กระจายส่งต่อไปถึงคนอีกหลาย ๆ คน และไม่ว่าผมจะต้องเผชิญกับสถานการณ์พิเศษอย่างไร จะยังมีคนทำหน้าที่นี่ต่อไปไม่จบสิ้น ผมบอกแกว่า ผมเป็นแกนนอน
ก่อน ที่เวลา 15 นาทีจะหมดลงไปในวินาทีสุดท้าย แกนนำ นปช ที่ถูกคุมขังอยู่ไม่ว่าจะเป็นก่อแก้ว วิภูแถลง และ อีกหลาย ๆ คน ต่างชูมือ และยกนิ้วชื่นชมผมผ่านกระจกแห่งอิสรภาพบานนั้น มันเป็นภาพชุดเดียวกับที่มวลชนเสื้อแดงต้อนรับผมที่ราชประสงค์เมื่อวาน
ผม ยังไม่ยอมรับว่า ผมเป็นแกนนำจนถึงวินาทีนี้
ความสำเร็จจะเกิดขึ้น ได้จริง คือ การสร้างแกนนอนจำนวนมาก เพราะนั่นคือหลักประกันว่า "เราได้ส่งไม้ต่อให้กับคนจำนวนมากแล้ว"
